Niet alle kinderen of jongeren passen op een reguliere school of op een school voor speciaal onderwijs. Het kan zijn dat zij daardoor 'thuis komen te zitten'. Omdat wij bij Heliomare weten dat heel veel mogelijk is en ieder kind een kans verdient zich te ontwikkelen en te leren, hebben wij een team dat zich met deze 'thuiszitters' bezighoudt. En ik werk als deskundige in dat team. We noemen dat het Heliomare Interventieteam Thuiszitters (HITT).
Mijn naam is Eva en ik ga dagelijks op pad naar kinderen en jongeren in Noord-Holland. De redenen waarom zij niet naar school gaan hebben zich vaak opgestapeld, waardoor je van een probleem kunt spreken. De meeste jongeren hebben te maken met autisme, angst en/of depressie. En daarnaast ook hoogbegaafdheid of lichamelijke klachten waardoor het niet lukt om naar school te gaan.
Ik start met een kort ritje met de auto, richting een klein dorpje in de buurt van mijn woonplaats, naar mijn eerste afspraak met een jongere.
Hoe het begon: Wij starten altijd met een kennismaking met ouders en de jongere, en ik kan je vertellen dat het best lastig kennismaken is als de jongere verstopt blijft op zijn of haar kamer. Dat was destijds het geval bij dit gezin. Na een leuk, vlot gesprek en een goede kennismaking met fijne en zeer betrokken ouders hebben we afgesproken dat ik heel laagdrempelig ga inzetten, dus nog helemaal niet met school (dat woord überhaupt niet noemen). Waar werd de jongere blij van? Gamen en gezelschapsspelletjes. Zo gezegd, zo gedaan: bij de eerste afspraak met de jongere heb ik het hele uur spelletjes gespeeld. Wat heb ik toch een leuke baan! Wel steeds verloren (balen!), maar goed, het eerste contact was gelegd. Die insteek heeft gemaakt dat ik de volgende keren het wel over school kon hebben en dat de jongere zelfs iets aan school heeft gedaan! Zo ook weer vandaag. De jongere is aan de slag gegaan met Nederlands, en we hebben een planning gemaakt voor de komende week, zodat hij ook zelfstandig aan de slag kan. Wat een verschil met onze eerste afspraak. Een enorme groei heeft deze jongere laten zien.
Vervolgens stap ik weer in de auto om naar de volgende leerling te gaan. Na een periode waarbij hulpverlening echt voorliggend was en er voor deze jongere echt geen ruimte in haar hoofd was voor school of iets wat daarmee te maken had, hebben we tijdens het laatste overleg afgesproken dat er nu langzamerhand weer plek is om iets van school op te gaan pakken. Het is goed om haar weer te zien. Ze is gegroeid door de hulp die ze gehad heeft en gelukkig blijft er ook nog hulpverlening betrokken. Na mijn vraag hoe het met haar is en wat voor cijfer ze zichzelf geeft op de emotie thermometer (oefff, gelukkig hoger dan de vorige keer), starten we nu met wiskunde. Ze maakt wat sommen en vervolgens spreken we af dat ze nog een ander moment in de week wat sommen maakt, voordat ik er volgende week weer ben.
Vandaag is mijn halve werkdag, dus ik rij naar huis en ik kan nog net even de verslagen van de gesprekken schrijven en mailen naar alle betrokkenen, voordat ik mijn eigen kinderen van school ga halen.
