Het is voorjaar 2020 en ik ben aan het werk. Ineens kon ik niet meer praten. Ik zei aan de telefoon heel iets anders dan wat ik dacht. Ik voelde ineens tintelingen aan de rechter zijde van mijn lichaam. Ik ben toen gelijk met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Daar heb ik 3 dagen gelegen en ging naar huis met hersenletsel en afasie.
Ik had eerst helemaal niet door wat er aan de hand was. Ik wilde gewoon weer aan het werk. Ik ben poliklinisch gaan revalideren (best intensief). Toen kwam ik er achter dat er eigenlijk best veel aan de hand was. Praten ging heel moeilijk. Ik kon niet meer bellen. Ik voelde een soort mist in mijn hoofd en handelingen waarvan ik dacht dat ik ze kon, lukten niet. Alles ging traag. Ik raakte enorm snel overprikkeld en ik was vooral de hele dag moe. Aan het einde van de revalidatieperiode hoorde ik over het behandelprogramma Hersenz en samen met mijn man ben ik toen langs geweest bij het Behandelcentrum Hersenletsel van Heliomare in Krommenie.
Leven met afasie betekent voor mij in één woord: ‘kak’. Inmiddels ben ik er wel aan gewend maar ik mis vooral het snel kunnen ‘lullen’. In veel situaties red ik mij prima. Bijna iedereen weet dat ik afasie heb en houdt daar rekening mee. Vooral als ik enthousiast of gefrustreerd ben, of in nieuwe situaties met onbekenden, voelt het alsof ik mijn verhaal door een trechter naar buiten moet duwen als ik iets wil vertellen. Mijn hoofd gaat eigenlijk sneller dan mijn mond.
Anderhalf jaar na mijn hersenletsel ben ik begonnen met het behandelprogramma Hersenz. Ik leef weer. Alles is anders dan voor mijn hersenletsel maar ik heb vooral geleerd hoe ik ondanks die veranderingen de dingen kan doen waar ik blij en gelukkig van word. Ik maak andere en veel bewustere keuzes. Ik ben nog steeds enthousiast en zeg makkelijk ja, maar na het ja zeggen denk ik nu na of ik het écht wel wil. En als ik echt wil, hoe ik dat dan kan doen. Ik weet waar mijn nieuwe grenzen liggen en in welke situaties het voor mij de moeite waard is om over de grens heen te gaan. Als ik over de grens ga, weet ik ook wat nodig is om weer te herstellen.”
De tips die ik leerde gebruik ik veel. Blijf leven en blijf ‘lullen’, ook als het anders loopt. Ik denk veel beter na voordat ik dingen doe of zeg. Daardoor doe ik dingen anders dan voor mijn hersenletsel en dit voelt voor mij als de goede manier. Voor dat ik aan het behandelprogramma Hersenz begon, wist ik wel dat het anders moest, maar niet hóe dan en als ik het anders deed, voelde het nooit goed. Ik deed dingen daardoor nog steeds op dezelfde manier en dat trok mijn accu volledig leeg. Nu weet en voel ik dat anders doen mij helpt. Er is meer rek, ik trek mijn accu niet meer helemaal leeg. Doordat ik veel bewuster keuzes maak voelt het ook altijd als een goede keuze. Zelfs wanneer ik eigenlijk ver over de grens ga.
Neem dan contact op met een van onze zorgbemiddelaars of mail naar hersenz@heliomare.nl dan neemt een van hen contact op met u.
