De zorg is heel bruisend, het verandert altijd, vooral in een revalidatiecentrum.
Silvia van Diepen, verpleegkundige
“Douchen, wassen, eten, aankleden: sommige mensen hebben bij de meest basale dingen hulp nodig. Ik wil er dan voor ze zijn, ik wil ze helpen. Respect vind ik daarbij heel belangrijk: in de zorg moet je mensen áltijd in hun waarde laten. Smeert iemand zijn brood met een lepel? Dan ga je niet belerend zeggen dat dat fout is. Je geeft iemand gewoon rustig een mes aan. Of je zegt niets. Soms is dat beter: je moet heel veel aanvoelen in ons vak en geduldig zijn.
Toen ik nog een klein meisje was, wilde ik al de zorg in. Het is heel bruisend, het verandert altijd, vooral in een revalidatiecentrum. Je bent altijd onder de mensen, en het bijzondere is dat de mensen hier in een heel moeilijke periode zitten in hun leven, en wij mogen een stukje met ze meelopen. Als ik weer opnieuw zou moeten gaan studeren, zou ik opnieuw voor de zorg kiezen. Ik wil bij de mensen zijn die me het hardst nodig hebben. En natuurlijk: er is veel verdriet hier, maar we hebben ook veel lol. En ik maak zo veel bijzondere dingen mee. Ik zal nooit vergeten hoe er een man van 42 bij ons verbleef. Hij zat in een rolstoel, en had zich ingeschreven voor een Play-back festival hier in het centrum. Hij zou een nummer van U2 doen. Toen zijn naam werd omgeroepen, liep hij met zijn krukken naar voren, hees hij zichzelf met álle moeite van de wereld dat podium op. De muziek startte, hij liet zijn krukken vallen en daar stond hij: Bono, achter de microfoon. Ik had kippenvel van top tot teen.”
